Van werken.......... wordt je moe!!!

Tenminste als je hard genoeg werkt natuurlijk.....

Om mijn verveeling hier offshore een beetje binnen de perken te houden leek het me niet geheel onverstandig om jullie weer eens een korte samenvatting van mijn ozo zinloze leven te geven.

Na precies een week in Bangkok, was het hoognodig voor deze avonturier om mijzelf uit de stoffige cijfers en sletterige secretaresse omgeving te verwijderen. Vrijdag morgen om half 6 werd ik opgehaald, en naar het vliegveld van Bangkok gebracht. Vandaar vloog ik naar Zuid Thailand waar ik 1 dag in het stadje Songkhla heb uitgehangen. In Songkhla is een kantoor met magazijn om alle platformen (waar mijn bedrijf zaken mee doet) van onderdelen te voorzien. Het vliegveld lag echter niet in Songkhla maar in Hat Yai, en het was ff ruim een uurtje rijden naar Songkhla, je kan op de landkaart beide plaatsen zien liggen. In Songkhla heb ik bijna de hele dag op kantoor zitten internetten, maar savonds nam Metha (ja het was een vent net als in GTST) mij mee en hij heeft me het een en ander van Songkhla laten zien. Dat was best leuk en we hebben aardig wat foto’s gemaakt, en die zal ik later wel een keer op me pagina zetten. Ik dacht eigenlijk dat Songkhla ongeveer even groot was als Anna Paulowna, maar nadat we met de lift omhoog gingen om het uizicht vanaf een berg te bekijken (echte toeristen atractie) bleek dat Songkhla ruimtelijk de omvang van Alkmaar had. Savonds hadden we gegeten in een visrestaurant waar ik nog aan de kreeft raakte, en de volgende morgen raakte ik al vroeg offshore.

Nou zoals altijd was het weer een succes om offshore te gaan, ten eerste namen ze me mobiele telefoon op de luchthaven in beslag (want mobieltjes waren op dit offshore rig niet toegestaan) Nou dat was al ideaal want nu had ik ook bijna geen telefoon nummers meer bij de hand, en ik stel me eigen iedere dag de vraag of ik die telefoon ooit nog wel eens terug zal zien. Waarschijnlijk zit er wel een of andere modder vette doaune beambte, onderuit gezakt op een te kleine stoel, iedere dag mee te spelen. Terwijl hij ondertussen met ze andere hand in ze broek zit (op de Al Bundy manier) lekker aan ze zak te graaien. Net zoals iedere fris gewassen Nederlander zal ik die telefoon dus straks eerst maar eens met thinner ontstmetten, en hem daarna nog een week in het chloor laten weken.

Nou eenmaal offshore was ook een suczeven. Martin had tegen me gezegd dat alles getest was en dat alle machines goed werkte. Natuurlijk was er niks minder waar, want van de twee machines starte er eentje niet en die ander viel na twintig minuten gewoon uit. Nou toen moest ik dat probleem maar ff oplossen, en dus heb ik de ene machine maar ff aangesloten op het stroomnet en de andere machine bleek in een psychische dip te zitten. Hij had een slechte jeugd gehad was misbruikt in het verleden, tekort olie gehad bij de geboorte, en tot overmaat van ramp had hij nog nooit een bedankje van wie dan ook gekregen voor al het zware en vuile werk dat hij geleverd had. Ik besloot dit laatste buitegewoon lastige probleem, op ze Amerikaans aan te pakken. Met geweldadig schreeuwen en kafferen probeerde ik de machine weer terug aan het werk te krijgen. Helaas bleef hij zich gedragen als een overbepakte ezel en deed dan ook geen enkele beweging. Nadat ik twee dagen lang deze Gestapo technieken op hem had toegepast ZONDER RESULTAAT, arriveerde er uit het niets een electricien uit Singapore die hem wist op te peppen en vervolgens met een spuit cocaine weer terug aan het werk wist te krijgen.

Goed nu hadden we alles technisch gezien (niet door mij, want ik weet niks van techniek) wel aardig op de rails. Maar nu kwam probleem nummer twee uit de kast gerold, dit probleem draagt de naam Suwicha en schijnt niet opgelost te kunnen worden. Ik heb voorgesteld hem in het zoutzuur te baden voor een week, want gegarandeert dat hij dan oplost. Maar Martin was niet overtuigt van dit idee, en vond dat ik maar moest probeeren om Suwicha alle kneepjes van het vak te leeren. Helaas werkt Suwicha in de nacht en ik in de dag dus bepaald veel zie ik hem niet, maar van alles wat ik hem vraag doet hij niks en van alles wat ik doe weet hij het wel weer te verkloten, hij is wat je noemt een echte Pietje Bell.

Tot en met 12 Februarie mag ik hier wel blijven werken en dan moet ik op een draf naar Jakarta om me eigen daar bezig te houden met vakantie vieren en andere familie aangelegenheden................ WAT EEN STRAF!!!!!! ;-)

Ik ga naar Jakarta via Singapore, en daar is dan waarschijnlijk ook de nieuwe stageloper aanwezig. Ik ken die jongen wel want hij deed immers dezelfde school als ik maar dan een jaar onder mij. Het is wel een aardige gozer en ik kijk er dan ook wel naar uit om hem te ontmoeten in Singapore (eindelijk eens iemand van me eigen leeftijd)

Nou de 14e is het valentijns dag en allemachtig wat ben ik blij dat ik lekker niet thuis ben op die datum, geen gelul meer dat je de deur uitloop en over de postzakken struikel die tot de top gevuld zijn met kwijlerige briefjes van allemaal meiden die denken een jonge god als ik aan de haak te kunnen slaan euughhhe eeugghee eeeeeueuuuuuggghghhhhhheeeeee sorry moest ff over me nek van me eigen onsmakelijke grappen. Blehhhh heb er helemaal een vieze smaak van in me mond, of zou dat komen omdat ik vanmorgen met me tandeborstel eerst het doucheputje heb ontstopt????

Nou ik weet het niet maar ik weet wel dat de hele zin van dit verhaal dr afraakt, daarbij kan ik jullie ook niet te lang van jullie werk houden en dus laat ik het hier maar bij, en ga ik maar weer terug aan het werk om dat zooitje randdebielen hierzo scherp in de smiezen te houden.

Het volgende bericht zal wel een ruime twee weken op zich laten wachten dus geniet maar ff van de bovenstaande flauwekul voor de komende tijd

Hou me op de hoogte van alle eredivisie voetbal uitslagen want dat intereseert me namelijk toch niks..............


Greetzzz,


Teun Sabel ;-)